ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΦΙΟΝΙΣΤΡΑ ΤΩΝ "ΕΘΝΙΚΩΝ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΩΝ" ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΥ

Φιλοξενούμε αυτό το κείμενο γιατί προσπαθεί με πολύ ήπιο,

είναι αλήθεια, τρόπο να υπαινιχθεί την ανεπάρκεια, αν όχι

τον ύποπτο και χυδαίο ρόλο των κάποιων "εθνικών γελωτοποιών",

που αυτοπαρουσιάζονται ως απόγονοι του Αριστοφάνη, που για

να πλουτίσουν αυτοί και τα κανάλια που τους φιλοξενούν,

αφιονίζουν αφελείς και κατασπαράζουν αθώους και αδύναμους,

για να καλύψουν τους εργοδότες τους και τα εγκλήματα

των αφεντικών του σύγχρονου καπιταλιστικού Κολοσσαίου.

Κώστας Λάμπος

Η σάτιρα σήμερα. Εξέλιξη ή παραμόρφωση;

 

Είναι γεγονός ότι φέτος στις μετρήσεις της AGB και συνεπώς στις προτιμήσεις των τηλεθεατών, οι εκπομπές με σατιρικό περιεχόμενο κάνουν "θραύση". Τίθεται όμως το εξής δίλημμα: H σάτιρα όπως "πλασάρεται" από τους σημερινούς της εκπροσώπους συνάδει με την ουσία και το σκοπό της; Μάλλον όχι.
Η σάτιρα στην αρχαιότητα καυτηρίαζε τα πολιτικά πρόσωπα και τους τότε πνευματικούς ανθρώπους. Ο Αριστοφάνης, για παράδειγμα, μέσα από τις κωμωδίες του είχε το θάρρος και την τόλμη να "τα βάζει" με πολιτικούς και με εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής του καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα και όχι με ανθρώπους που παρουσιάζουν περιθωριακές συμπεριφορές ή διάφορες ψυχικές διαταραχές.
Σήμερα λοιπόν η σάτιρα έχει πάρει σαφώς άλλες διαστάσεις. Ο σκοπός της είναι να διασκεδάσει το κοινό γελοιοποιώντας ανθρώπους που εμφανίζονται στην τηλεόραση είτε για να αυτοπροβληθούν και οι οποίοι τις περισσότερες φορές παρουσιάζουν κάποια "νοητικά" προβλήματα. Γιατί να γελάσει λοιπόν ο νεοέλληνας όταν βλέπει κάποιον ή κάποιους να ειρωνεύονται έναν αδύναμο που δεν μπορεί να τα βάλει με αυτούς;
Για παράδειγμα, τι νόημα έχει, σατιρικές εκπομπές να περιγελούν την Μπεκατώρου ή την Τζούλια; Μια καλή δικαιολογία είναι οτι αυτές οι εκπομπές θέλουν να προσφέρουν διασκέδαση και ενίοτε το πετυχαίνουν. Αναλογιστείτε όμως τα "θύματα" αυτού του είδους της σάτιρας. Ενδεικτικά αναφέρουμε την κα. Έφη Θώδη την οποία κυριολεκτικά τρέλαναν από την υπερπροβολή της σε διάφορες εκπομπές με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε ψυχιατρική κλινική. Κατέληξε λοιπόν εκεί επειδή ήταν ίσως ψυχολογικά αδύναμη να αντιμετωπίσει αυτή την υπερέκθεση που αρκετές φορές ξεπερνούσε τα όρια της γελοιοποίησης. Δυστυχώς όμως κανείς δεν ζήτησε συγνώμη για αυτό το περιστατικό ή έστω δεν ζήτησαν συγνώμη αυτοί που έπρεπε. Μήπως λοιπόν αυτού του είδους η σάτιρα μπορεί να είναι διασκεδαστική αλλά να πληγώνει εν τέλει κάποιους ανθρώπους? Οι εκπομπές αυτές θέλουν να παρουσιάζονται ως μια πηγή προβληματισμού και ως η φωνή του μέσου τηλεθεατή. Μήπως η σάτιρα έχει παραμορφωθεί για να είναι πιο εμπορική;
Επιπλέον, είναι αντιφατικό ενώ οι πολιτικοί "παίζουν" κερδοσκοπικά παιχνίδια εις βάρος των πολιτών, οι εκπομπές αυτές αντί να καυτηριάσουν αποκλειστικά αυτούς δίνοντας κουράγιο στο πολίτη, να ασχολούνται με τα κατορθώματα της Τζούλιας τα οποία στην ουσία δεν ενδιαφέρουν κανέναν.
Όμως οι εκπομπές αυτές δεν είναι τυχαίο ότι "σπάνε" τα μηχανάκια της AGB. Αυτό μάλλον γίνεται διότι οι σατιρικές εκπομπές "χαϊδεύουν" τα αυτιά των τηλεθεατών. Δίνουν στον πολίτη αυτό ακριβώς που θέλει να ακούσει. Υμνούν τον Έλληνα πολίτη τον οποίον παρουσιάζουν ως εργατικό μεροκαματιάρη που αγαπά όλο το κόσμο άλλα αυτόν να μην τον αγαπά. Ο Έλληνας τηλεθεατής έχει ανάγκη από στήριξη και όχι από στοχευμένη σάτιρα.
Ας υπάρξει επιτέλους κάποιος που να δίνει πραγματικό κουράγιο στον τηλεθεατή και να τον προβληματίζει καλλιεργώντας έτσι την ορθή κρίση του χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα. Να καταργηθούν όλες οι Τζούλιες και οι Μπεκατώρου από αυτές τις εκπομπές. Ας δημιουργηθεί έστω ένα νέο είδος εκπομπών που να παίζει μόνο τέτοια ανόητα βίντεο. Άμα οι σύγχρονοι Αριστοφάνηδες θέλουν να κρατήσουν τον τίτλο τους ας μην μείνουν μόνο στα λόγια και στο χάδεμα των πολιτών και ας προχωρήσουν στην πράξη. Να συμπάσχουν με τον Έλληνα πολίτη αλλά να μην ξεχνούν να επισημαίνουν τα λάθη του και να τον κρίνουν όταν χρειάζεται. 

 _________________________________________________

Αναδημοσίευση απο το :   http://tvnea.blogspot.com/

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.

«Ζην και θνήσκειν, αμφότερα ταύτα καλώς επιτελέσαι».

[ Δρόμοι ]

Του Ρούσσου Βρανά 

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 6 Απριλίου 2010)

Ανάσταση...
... χωρίς Παράδεισο κι εφέτος. Κι ας πιστεύουν σε αυτόν περισσότεροι άνθρωποι (το 81% των Αμερικανών) από όσοι πίστευαν πριν από μία δεκαετία. Ο Τζον Λένον τραγουδούσε: «Φαντάσου πως δεν υπάρχει Παράδεισος/ Είν΄ εύκολο αν προσπαθήσεις/ Ούτε Κόλαση από κάτω μας/ Κι απάνω μας μονάχα ουρανός».

Η ιδέα...
... του Παραδείσου είναι σχετικά πρόσφατη επινόηση (λίγο παλιότερη από την Γκόλντμαν Σακς). Οι περισσότεροι άνθρωποι που έζησαν πριν από εμάς, δεν τη γνώριζαν. «Δείξε μου τον παράδεισό σου, να σου πω τι σου λείπει από τη ζωή σου», γράφει ο νεαρός και ταλαντούχος αρθρογράφος Τζόχαν Χάρι στο περιοδικό «Σλέιτ». «Οι κάτοικοι της ερήμου που έγραψαν την Αγία Γραφή και το Κοράνι ζούσαν σε έναν κόσμο δίψας. Γι΄ αυτό ο Παράδεισός τους ήταν πάντα γεμάτος γάργαρα νερά και πηγές». Η ΑΝΑΓΚΗ, λοιπόν, έτσι όπως την έγραψε με κεφαλαία γράμματα ο καλόγερος Ανσέλμο σε έναν τοίχο της Παναγίας των Παρισίων, ήταν αυτή που γέννησε την ιδέα του Παραδείσου. Και γι΄ αυτό ακριβώς ο Παράδεισος έγινε εύκολα το τέλειο εργαλείο ελέγχου και εκφοβισμού. Το Βατικανό, ας πούμε, κήρυξε μονοπώλιο στη λίστα με τους VΙΡ του Αγίου Πέτρου: οι πύλες του θα άνοιγαν μονάχα σε όσους υπάκουαν στις εντολές των εκκλησιαστικών αρχών και αγόραζαν συγχωροχάρτια. Και οι Μορμόνοι, όποτε οι δύσμοιρες γυναίκες τους εξεγείρονται και διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες αυτής της θρησκευτικής κοινότητας, εκείνοι τις απειλούν ότι στην άλλη ζωή δεν θα πάνε στον Παράδεισο, αλλά κάπου αλλού, ξεχωριστά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η υπόσχεση του Παραδείσου, επίγειου ή επουράνιου, ήταν πάντα μια υπόσχεση εκμετάλλευσης. Σε αυτήν στήριξαν την επιβίωσή τους ένα σωρό κίβδηλοι ιδεολόγοι, πολυάριθμες ψευδεπίγραφες ουτοπίες και αμέτρητα απατηλά πολιτικά προγράμματα.

Είναι επώδυνο...
... όταν οι μύθοι καταρρέουν. Μα είναι λυτρωτικό να μπορεί να βλέπει κανείς πέρα από αυτούς. Στο «Επος του Γιλγαμές», που γράφτηκε στη Βαβυλώνα πριν από 4.000 χρόνια, ο ομώνυμος ήρωας ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι μέχρι τους κήπους των θεών. Θέλει να ανακαλύψει το μυστικό της αιώνιας ζωής. Ωσπου μια μέρα ο οδηγός του τού λέει το μυστικό: πως δεν υπάρχει κανένα μυστικό. Αυτό είναι όλο κι όλο. Αυτή η ζωή. Αυτή η ζωή που τη ζει κανείς μονάχα μια φορά. Και τίποτα άλλο. «Ζήσε τη ζωή σου», τον συμβουλεύει η θεά Σιντούρι. «Αγάπα το παιδάκι που σε κρατά από το χέρι και δίνε στη γυναίκα σου τις χαρές της αγκαλιάς σου». Ο Γιλγαμές επιστρέφει στον κόσμο και ζει τη ζωή του τόσο γνήσια και βαθιά όσο ποτέ άλλοτε. Γιατί γνωρίζει πια πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο παραπέρα.

Το απαύγασμα...
... της σοφίας του Γιλγαμές θα διατυπωθεί αργότερα και στην ελληνική αρχαιότητα σε αυτό το μήνυμα: «Ζην και θνήσκειν, αμφότερα ταύτα καλώς επιτελέσαι». Σύντομο, απλό και ειλικρινές. Χωρίς ομολογία πίστεως σε επίγειους κατεργαραίους.