Δημήτρησ Λάμπος: " Αν ο καπιταλισμός είναι το τέλος της Ιστορίας και το επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, τότε αργά ή γρήγορα θα έρθει και το τέλος της ανθρωπότητας"

Η ΑΥΓΗ Σάββατο, 01/12/2012

• ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ . ΜΟΥΣΙΚΗ
•  
• Δημήτρης Λάμπος: «Αν ο καπιταλισμός είναι το τέλος της Ιστορίας αργά ή γρήγορα θα έρθει και το τέλος της ανθρωπότητας...»

Τη συνέντευξη πήρε ο  Θάνος Μαντζάνας

 

Γνωρίσαμε τον Δημήτρη Λάμπο το 2010 με το ντεμπούτο άλμπουμ του «Μη σε φοβίσει η αγέλη», στο οποίο ο τριαντατετράχρονος σήμερα θαυμάσιος τραγουδοποιός πρόβαλε εντονότατα επηρεασμένος από τη διεθνή μουσική σκηνή, αλλά έχοντας ήδη διαμορφώσει ένα καθοριστικά προσωπικό ύφος, ενώ το θεματικό περιεχόμενο αποτελούσε μια ψύχραιμη αριστερή ματιά του νέου αιώνα. Έκπληξη όμως αποτέλεσε ο δεύτερος δίσκος του «Lampoons, songs and laments for the 21st century» που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, καθώς πρόκειται για μια σειρά folk και blues τραγουδιών με αγγλικό στίχο! Είναι όμως το ίδιο καλοφτιαγμένα με την πρώτη φορά, με εξίσου μεστούς και ουσιώδεις στίχους και φέρνουν τον Δημήτρη Λάμπο στο επίπεδο του να συναγωνίζεται επάξια ανάλογους διεθνείς ομότεχνούς του.

Ο λεγόμενος νεοφιλευθερισμός δεν είναι καν ένα χαοτικό, σαθρό σύστημα, δεν είναι καν σύστημα οργάνωσης της παραγωγής και της οικονομίας.

* Από το λόγιο και με ελληνικό στίχο ύφος των τραγουδιών του ντεμπούτου σας, στα διεθνή ιδιώματα και μάλιστα με αγγλικό στίχο του δεύτερου άλμπουμ σας. Γιατί και πώς προέκυψε αυτή η τόσο έντονη αλλαγή;

Τυχαία... Το 2010 μου πρότεινε η Jessica Kilroy να κάνουμε έναν δίσκο στην Αμερική, γράψαμε μάλιστα μαζί ένα τραγούδι τότε. Το 2011 ταξίδεψα στη Μοντάνα γι' αυτό τον λόγο, αλλά τελικά, λόγω εξωτερικών παραγόντων, κατέληξε να είναι ένα προσωπικό άλμπουμ που περιέχει κάποια τραγούδια που είχα γράψει όταν σπούδαζα στην Αγγλία και κάποια καινούργια. Δεν είχε νόημα να το αφήσω στο συρτάρι, οπότε βγήκε τώρα. Αρχικά όμως είχα στόχο να κυκλοφορήσω έναν νέο κύκλο καθαρά πολιτικών τραγουδιών με ελληνικό στίχο. Αυτή θα είναι η νέα μου δουλειά και ελπίζω να υλοποιηθεί μέσα στο 2013. Ειδικά αυτή την περίοδο δεν έχει νόημα να μιλάς για τίποτα άλλο πέρα από την κατάσταση που βιώνουμε... Όμως και στον νέο δίσκο τα περισσότερα τραγούδια έχουν πολιτική χροιά, είναι πράγματι «Λίβελοι, τραγούδια και θρήνοι για τον 21^ο αιώνα» όπως λέει ο τίτλος. Σε κάθε περίπτωση είμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα σε καλλιτεχνικό επίπεδο, σίγουρα πολύ περισσότερο από την πρώτη δουλειά μου. Ο νέος δίσκος έφτασε πολύ κοντά στον ήχο που θέλω να προσεγγίσω.

* Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Νίκο Χαλβατζή και πόσο σημαντική ήταν η συνδρομή του στο τελικό αποτέλεσμα; Πείτε μας επίσης δύο λόγια για τη συνεργασία σας με τις δύο ερμηνεύτριες που συμμετέχουν.

Με τον Νίκο είχαμε γνωριστεί περίπου όταν κυκλοφόρησε το «Μη φοβάσαι την αγέλη», αν και εκτιμούσα τα τραγούδια του από τον πρώτο του δίσκο. Η συνδρομή του ήταν καταλυτική, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και καθαρά πρακτικά. Δεν είχα χρήματα για να τελειώσω τον νέο δίσκο και η εργασία που τόσο ανιδιοτελώς προσέφερε σαν ηχολήπτης και συμπαραγωγός ήταν πραγματικά σωτήρια. Ο δίσκος ολοκληρώθηκε χάρη στον Νίκο και στον Κώστα Στεφόπουλο, ο οποίος επίσης με στήριξε ιδιαίτερα - άλλωστε παίζει πολλά διαφορετικά όργανα στον δίσκο. Σημαντική είναι και η παρουσία της Jennifer Beecher, μιας εξαιρετικής Γερμανίδας rock και blues τραγουδίστριας και φυσικά της Jessica Kilroy, του Kier Atherton και του πατέρα του, του Michael Atherton, ενός πολύ σημαντικού bluegrass παραγωγού και μουσικού από τη Μοντάνα, με τον οποίο γράψαμε μαζί και τη μουσική στο «Seven years».

* Για εμένα το «Μη σε φοβίσει η αγέλη» είναι από τα πλέον ουσιωδώς πολιτικοποιημένα ελληνικά άλμπουμ των τελευταίων χρόνων. Επίσης ξέρω ότι είστε οικονομολόγος, ειδικευμένος στη διεθνή διάσταση του αντικειμένου. Θα ήθελα λοιπόν την άποψή σας για το οικονομικό σκέλος της πολύμορφης κρίσης που μας ταλανίζει, το πώς και γιατί η χώρα μας έφτασε σε αυτή τη δεινή θέση.

Θα έπρεπε να έχει γίνει φανερό πλέον ότι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή γίνεται ένα πείραμα, το οποίο, εάν επιτύχει, θα συνεχιστεί και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες με την ίδια ένταση. Ο καπιταλισμός όπως τον γνωρίζαμε τελείωσε και προσπαθεί να μεταλλαχτεί σε έναν σύγχρονο φασισμό του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Η παγκόσμια άρχουσα τάξη, αυτή η μικρή ολιγαρχία που ελέγχει τον κόσμο -από την ενέργεια έως την τροφή- θέλει να τελειώνει ακόμα και με αυτή τη σαθρή αντιπροσωπευτική δημοκρατία και το όποιο κοινωνικό κράτος αυτή παρείχε και να μετατρέψει τους εργαζομένους κυριολεκτικά σε αριθμούς. Θέλει να τελειώνει με την κοινωνία ως έννοια, για να έχει πλέον να κάνει αποκλειστικά με εξαθλιωμένους εργαζομένους που θα δέχονται τα πάντα στον αγώνα τους για επιβίωση. Πρόκειται για μια φρίκη και φοβάμαι ότι οι περισσότεροι δεν το έχουν αντιληφθεί και βαυκαλίζονται ότι δεν είναι παρά ακόμα μία κρίση του καπιταλισμού που θα περάσει με διάφορα Κεϊνσιανά μαντζούνια.

* Βλέπετε κάποια ρεαλιστική διέξοδο από αυτό το τέλμα, πολιτική ή και άλλου είδους;

Συνήθως, όταν μιλάνε για «ρεαλιστικές» λύσεις, εννοούν «ενδοσυστημικές λύσεις», αλλά τέτοιες απλά δεν υπάρχουν. Ο λεγόμενος νεοφιλευθερισμός δεν είναι καν ένα χαοτικό, σαθρό σύστημα, δεν είναι καν σύστημα οργάνωσης της παραγωγής και της οικονομίας. Ο καπιταλισμός είναι πλιάτσικο και τίποτα παραπάνω. Οι σύγχρονοι Αττίλες, αντί να φορούν πανοπλίες, φοράνε γραβάτες και ακριβά κουστούμια και αντί να σφάζουν χωρικούς, λεηλατούν τις κοινωνίες με την εξουσία τους, βάζοντας υπογραφές και οργανώνοντας την προπαγάνδα τους. Η μόνη πραγματικά ρεαλιστική λύση είναι το καθολικό ξεπέρασμα του καπιταλισμού και της ψεύτικης αστικής δημοκρατίας που τον συνοδεύει και η μετάβαση σε μια κοινωνικά ελεγχόμενη οικονομία που θα έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο και την πραγματική, την άμεση δημοκρατία. Κι αυτό, από την άποψη της ποσοτικής και ποιοτικής ανάλυσης της παραγωγικότητας, με την τεχνολογία και το επιστημονικό επίπεδο που διαθέτει σήμερα η ανθρωπότητα, είναι παραπάνω από εφικτό, βρίσκεται κυριολεκτικά στα χέρια μας. Και αυτά δεν τα λένε μόνο κάποιοι «τρελοί μαρξιστές» οικονομολόγοι, τα παραδέχονται ουσιαστικά στις μελέτες τους ο ΟΗΕ και η Παγκόσμια Τράπεζα, αν διαβάσει κανείς τα στοιχεία τα οποία οι ίδιοι παρέχουν. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο καπιταλισμός είναι το τέλος της Ιστορίας αλλά, αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, τότε αργά ή γρήγορα θα έρθει και το τέλος της ανθρωπότητας. Η ελπίδα δεν βρίσκεται σε ηγέτες και μεσσίες, αλλά στην ίδια την κοινωνία.

Και τα προσεχή σχέδια σας;

Τη νέα χρονιά θα κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο μου, μια συλλογή κοινωνικοπολιτικών διηγημάτων και ελπίζω να επιτρέψουν οι συνθήκες να ξεκινήσω τον νέο δίσκο. Πριν από αυτό όμως, σήμερα θα συμμετέχω στη συναυλία στην Τεχνόπολη για την Παγκόσμια Hμέρα κατά του AIDS.

Αντιαυταρχική Εκπαίδευση

"Η αντιαυταρχική εκπαίδευση επιδιώκει τη δημιουργία ανθρώπων με αυτορυθμιζόμενο χαρακτήρα. Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να ακολουθήσουν τις δικές τους ιδέες, αποφάσεις και εμπνεύσεις κτίζοντας το μέλλον που τα ίδια επιθυμούν. έχοντας τον χρόνο έκφρασης και παραγωγικότητας που πηγάζει από την βιολογική τους ενέργεια. Όχι μόνο αναπτύσσουν τις ικανότητες και τις γνώσεις τους αλλά ενδυναμώνουν τον χαρακτήρα τους και τον εσωτερικό τους κόσμο.

Η ενθάρρυνση της φυσικής ανάπτυξης των παιδιών είναι αναγκαία για την αυτορύθμιση των ικανοτήτων τους και του εαυτού τους. Αν αυτή η διαδικασία εμποδιστεί & καταπιεστεί (όπως συμβαίνει στις κυρίαρχες καταναγκαστικές εκπαιδευτικές μεθόδους), τότε τα μπλοκαρίσματα και οι θωρακίσεις τρέφονται με αποτέλεσμα να γεννιούνται αντικοινωνικές, βίαιες και “κακές” συμπεριφορές. Στην αντιαυταρχική εκπαίδευση η χρήση του φόβου, της αποτυχίας, της τιμωρίας και του ανταγωνισμού δεν αποτελούν εκπαιδευτικές αρχές και δεν χρησιμοποιούνται. Αντιθέτως καλλιεργούνται αξίες όπως η αυτενέργεια και η συνεργασία, η συνεννόηση και η συζήτηση για την αντιμετώπιση προβλημάτων.

Ο ρόλος του «δασκάλου» σε αυτή τη προσέγγιση είναι να ενθαρρύνει τα παιδιά να ανακαλύψουν και να κερδίσουν από μόνα τους γνώσεις, μέσω του φυσικού τους ενδιαφέροντος. Επιδίωξή τους είναι η διατήρηση και εξέλιξη των φυσικών ενδιαφερόντων και δυνατοτήτων των παιδιών. Η εκπαίδευση κατευθύνεται από το ενδιαφέρον του παιδιού και όχι από το ενδιαφέρον κρατών, κερδοσκοπικών ιδρυμάτων-εταιριών και θρησκειών". 

Wilhelm Reich

Πως φτιάχνανε παλιά την Αλισίβα

Η ΑΛΙΣΙΒΑ*

 

Βρήκα χτες το βράδυ στην ταβέρνα την Κατερίνα (του Πιάμπα). Έπινε το ποτηράκι της με τον άντρα της.

Την ρωτάω πως φτιάχνανε παλιά την Αλισίβα.

Δεν πρόλαβε να ανοίξει το στόμα της και πετάγεται να μου δώσει την απάντηση ένας συνομήλικος της από ένα διπλανό τραπέζι.

Τα παίρνω και γίνομαι απότομος.

-«Δε ρώτησα εσένα . Εσύ δεν αξιώθηκες μια φορά στη ζωή σου να πλύνεις το σώβρακο σου.»

Το χάρηκε η Κατερίνα.

Σώπασαν και οι άλλοι και άρχισε να μου εξηγεί.

Η Αλισίβα  είναι ο τρόπος με τον οποίο έπλεναν τα ρούχα την μακράν και προ πλυντηρίων εποχή.

Πρώτα κουβαλούσαν στην πλάτη το νερό από την άλλη άκρη του Θεού. Άναβαν φωτιά . Έβραζαν το νερό και μέσα στο καζάνι έριχναν στάχτη και φύλλα δάφνης. Έβαζαν τα ρούχα μέσα σε κάνιστρες . Τα σκέπαζαν με ένα κομμάτι κατάλληλο πανί για σούρωμα . Έριχναν το σταχτόνερο από πάνω. Στη συνέχεια έπλεναν τα ρούχα στο μαστέλο με πράσινο σαπούνι που έφτιαχναν οι ίδιες από λάδι ελιάς. Έπαιρναν τέλος τα ρούχα και τα πήγαιναν στο ποτάμι η στις βρύσες (που ήταν μακριά) και τα ξέβγαζαν.

Τα ρούχα γινόταν κατάλευκα . Καμιά σύγκριση με τα σημερινά απορρυπαντικά.

Εδώ ο αναγνώστης πρέπει να λάβει υπόψη του ότι μιλάμε για τα ρούχα πολυμελών οικογενειών που ζούσαν σε περιβάλλον απόλυτης λασπουριάς. Ακόμα και το πάτωμα της κουζίνας ήταν χωμάτινο και λασπωμένο.

Αυτή ήταν η μια από τις γυναικείες δουλειές της καθημερινότητας. Πρέπει να προσθέσουμε τη δουλειά στα χωράφια , το τάισμα των παιδιών και πολλά άλλα.

Ακόμα και το βράδυ στο κρεβάτι με τον «αγαπημένο τους άντρα» έδεναν δύο σχοινιά από το ταβάνι ( τα λεγόμενα αναπαψώλια) για να κρατιούνται τα πόδια τους ψηλά .

Ήταν αδύνατο να το αντέξουν και αυτό μετά την κούραση της ημέρας.

Αυτές οι γυναίκες δεν χάρηκαν ποτέ το φαΐ τον ύπνο και τον έρωτα.

Αισθάνονταν ενοχές αν είχαν μια ώρα ελεύθερη.

Δεν μιλάμε για τη νεολιθική εποχή αλλά για πριν το εξήντα.

Μιλάμε για τις μανάδες μας.

Δεν μιλάμε για μεγάλες γυναίκες .

Μιλάμε για ηλικίες των είκοσι έως τριάντα.

Στην Pavia, δίπλα στο φημισμένο Ponte Coperto βρίσκεται το άγαλμα μιας άγνωστης πλύστρας .

Πλένει δίπλα στο ποτάμι όλες τις εποχές του χρόνου .

Έχω και μια φωτογραφία με χιόνια στην πλάτη της.

Φτάνει πια με τα αγάλματα των σπουδαίων δολοφόνων , των διάσημων απατεώνων και των αδίστακτων κακοποιών.

Δεν χρειάζονται ούτε καν τα αγάλματα των μεγάλων ποιητών , κάνουν κακό στα ποιήματα μας.

Ονειρεύομαι μια Πόλη που στις πλατείες και στα σταυροδρόμια θα έχουμε στήσει το άγαλμα του άγνωστου φίλου μου οδοκαθαριστή που πέθανε τις προάλλες και που μάζευε τα σκουπίδια υπό καταρρακτώδη βροχή χωρίς ούτε νιτσεράδα.

Θέλω να περνάω και να βλέπω το άγαλμα εκείνης της δασκάλας που μου έλεγε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια γιατί κουβαλάει μαζί της το οικογενειακό δράμα του μικρού της μαθητή.

Αν πέρναγε από το χέρι μου θα έστηνα το άγαλμα της πλύστρας στη πάνω πλατεία.

Αυτοί δεν το χρειάζονται.

Θα χρειαστούν, όμως, οι επόμενες γενεές ένα μέρος που να αξίζει τον κόπο , για την κατάθεση των στεφάνων.

Αυτό θέλω.

Όλα τα άλλα τα συζητάμε.

_____________________

* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΔΡΑΣΗ:   http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html

Κόσμον τόνδε...

"Κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, 

οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, 

 ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον 

ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα". 

 "Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον ίδιο για όλους, 
ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος τον έπλασε, 
αλλ' ήταν από πάντα και είναι και θα είναι αιώνια 
ζωντανή φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο".

Ηράκλειτος 

Βρέθηκε σμήνος γαλαξιών 

που «γεννά» άστρα με ρυθμούς-ρεκόρ

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα τεράστιο σμήνος γαλαξιών, το κέντρο του οποίου παράγει νέα άστρα με ρυθμό-πολυβόλο της τάξης των 740 άστρων τον χρόνο ή περίπου δύο την ημέρα, ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη από εκείνη ενός άλλου μεγάλου γαλαξιακού σμήνους, του Περσέα, που εθεωρείτο ως τώρα το πιο «παραγωγικό».

Τέτοια γαλαξιακά σμήνη -τα οποία αποτελούν τις μεγαλύτερες δομές στο γνωστό σύμπαν- που να «γεννάνε» στο κέντρο τους άστρα με αυτό τον ρυθμό, μέχρι τώρα θεωρούνταν δυνατά μόνο στη θεωρία. Μέχρι στιγμής οι επιστήμονες είχαν βρει κυρίως γαλαξιακά σμήνη όπου οι κεντρικοί γαλαξίες τους έχουν σταματήσει πια να παράγουν νέα άστρα εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια.

Το σμήνος, ένα από τα μεγαλύτερα στο σύμπαν, βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση περίπου 5,7 δισεκατομμυρίων ετών φωτός και ονομάστηκε «Φοίνιξ» από τον ομώνυμο νότιο αστερισμό όπου παρατηρήθηκε.

Σύμφωνα με το BBC, το Reuters και το Science, το σμήνος εντοπίστηκε από μια διεθνή επιστημονική ομάδα άνω των 80 ερευνητών με επικεφαλής τον Μάικλ ΜακΝτόναλντ του πανεπιστημίου ΜΙΤ, που χρησιμοποίησε δέκα διαφορετικά διαστημικά και επίγεια τηλεσκόπια και έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Nature.

Η μάζα του πελώριου σμήνους, το οποίο εκτιμάται ότι περιλαμβάνει χιλιάδες γαλαξίες, είναι ισοδύναμη με 25.000 τρισεκατομμύρια Ήλιους. Τέτοιοι τεράστιοι γαλαξιακοί σχηματισμοί πιστεύεται ότι δημιουργούνται από κολοσσιαίες συγχωνεύσεις γαλαξιών.

Σύμφωνα με τον ΜακΝτόναλαντ, πρόκειται «όχι μόνο για το πιο φωτεινό σμήνος του σύμπαντος στο μήκος κύματος της ακτινοβολίας-Χ, αλλά ο κεντρικός μεγάλος γαλαξίας του δημιουργεί νέα άστρα με απαράμιλλο ρυθμό».

Σύμφωνα με το Κέντρο Αστροφυσικής Χάρβαρντ- Σμιθσόνιαν, τα άστρα σχηματίζονται στο σμήνος του Φοίνικα με τον ταχύτερο ρυθμό που έχει ποτέ παρατηρηθεί στο μέσον ενός γαλαξιακού σμήνους. Το σμήνος, επίσης είναι ο πιο ισχυρός παραγωγός ακτίνων-Χ από οποιοδήποτε γνωστό σμήνος και ένα από τα πιο μεγάλα σε μάζα. Ακόμα, τα στοιχεία δείχνουν ότι ο ρυθμός ψύξης των καυτών αερίων στις κεντρικές περιοχές του σμήνους είναι ο μεγαλύτερος που έχει ποτέ παρατηρηθεί.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι στο κέντρο του κεντρικού γαλαξία του σμήνους του «Φοίνικα» βρίσκεται αόρατη μια τεράστια μαύρη τρύπα.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ανακαλύφθηκε άγνωστο έως τώρα «αποχετευτικό» σύστημα καθαρισμού του εγκεφάλου

Η Μάνα-Φύση φρόντισε για όλα.

Εμείς ως Κοινωνία-Ανθρωπότητα  πότε 

θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα αντίστοιχο σύστημα που θα μας απαλλάξει από τον βρώμικο, τοξικό, καταστροφικό, φονικό  και απάνθρωπο καπιταλισμό?

Αμερικανοί και Νορβηγοί επιστήμονες ανακάλυψαν ένα άγνωστο μέχρι τώρα δίκτυο αγγείων-αγωγών, του οποίου η αποκλειστική δουλειά είναι να αποβάλει γρήγορα τις τοξικές και άχρηστες ουσίες από τον εγκέφαλο, μεταξύ των οποίων ένα μεγάλο μέρος από το αμυλοειδές βήτα, ένα πεπτίδιο που συσσωρεύεται στον εγκέφαλο των ασθενών με Αλτσχάιμερ. Το εν λόγω «σκιώδες» σύστημα, που περιβάλλει τα εγκεφαλικά αιμοφόρα αγγεία, φαίνεται να παίζει ανάλογο ρόλο καθαρισμού με αυτόν που επιτελεί το λεμφικό σύστημα στο σώμα.

Στο υπόλοιπο σώμα, εκτός του εγκεφάλου, ένα δίκτυο αγγείων μεταφέρει τη λέμφο, ένα υγρό που απομακρύνει τις άχρηστες ουσίες από το σώμα (νεκρά κύτταρα του αίματος κ.λπ.). Όμως, αντί να διαθέτει λεμφικό σύστημα, ο εγκέφαλος κολυμπά απλώς στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό, το οποίο, όπως υποθέτουν οι επιστήμονες, με αργό ρυθμό καθαρίζει το νευρικό σύστημα από τις άχρηστες ουσίες και τις μεταφέρει στο αίμα. Τώρα, ανακαλύφθηκε ότι ο εγκέφαλος διαθέτει ένα δεύτερο καθαρά δικό του και πολύ ταχύτερο σύστημα καθαρισμού.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον νευροεπιστήμονα Τζέφρι Ίλιφ του Ιατρικού Κέντρου του πανεπιστημίου του Ρότσεστερ στη Νέα Υόρκη, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο ιατρικό περιοδικό Science Translational Medicine, σύμφωνα με το New Scientist και το Scientific American, δήλωσαν πως «ήταν παράξενο που ένα τόσο σημαντικό και ενεργό όργανο, όσο ο εγκέφαλος, δεν είχε ανακαλυφθεί ότι διαθέτει ένα εξειδικευμένο σύστημα αποβολής άχρηστων ουσιών». Όπως είπε η ερευνήτρια Μάικεν Νέντεργκαρντ, «η μελέτη δείχνει ότι ο εγκέφαλος καθαρίζει τον εαυτό του με πιο οργανωμένο τρόπο και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι είχε κατανοηθεί μέχρι τώρα».

Οι επιστήμονες έκαναν την ανακάλυψη φωτίζοντας με ειδικές φθορίζουσες και ραδιενεργές ουσίες το εγκεφαλονωτιαίο υγρό ζωντανών ποντικιών, στα οποία είχαν ανοιχτεί τρύπες στο κρανίο για να είναι άμεση η παρακολούθηση του τι συμβαίνει στον εγκέφαλό τους. Με πολύ ευαίσθητα διφωτονικά μικροσκόπια, οι ερευνητές παρακολούθησαν σε πραγματικό χρόνο τη ροή του υγρού μέσω του εγκεφάλου των πειραματόζωων.

Το «αποχετευτικό» εγκεφαλικό σύστημα (που τελικά «χύνεται» στο κυρίως λεμφικό σύστημα του σώματος) δουλεύει με βάση τις γενικότερες αρχές της υδραυλικής και μένει ανέπαφο μόνο στον ζωντανό εγκέφαλο, ήταν έως τώρα δύσκολο να εντοπιστεί εκτός των ζωντανών οργανισμών. «Είναι ένα υδραυλικό σύστημα. Μόλις το ανοίγεις, σπας τις συνδέσεις του και τότε αυτό δεν είναι πια δυνατό να μελετηθεί. Όμως είμαστε τυχεροί που έχουμε πλέον την τεχνολογία, η οποία μας επιτρέπει να μελετήσουμε ανέπαφο το σύστημα, να το δούμε καθώς αυτό λειτουργεί» δήλωσε η Νέντεργκαρντ.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το νέο σύστημα βοηθάται καθοριστικά στη λειτουργία του από τα νευρογλοιακά κύτταρα, που υποστηρίζουν τα κυρίως νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου (τους νευρώνες). Γι' αυτό οι Αμερικανοί επιστήμονες ονόμασαν «γλεμφικό» το νέο σύστημα (συνδυασμός από τις λέξεις «γλοία» και «λεμφικό»).

Όπως είπε ο Ίλιφ, είναι πιθανό ότι η δυσλειτουργία του γλεμφικού συστήματος παίζει σημαντικό ρόλο στο να συσσωρεύεται αμυλοειδές βήτα στον εγκέφαλο, ένα σημείο- κλειδί για την εμφάνιση νευροεκφυλιστικών νόσων όπως το Αλτσχάιμερ. Τα πειράματα έδειξαν ότι, υπό κανονικές συνθήκες, το «αποχετευτικό» σύστημα αποβάλει από τον εγκέφαλο των ποντικιών πάνω από το 55% της ποσότητας του εν λόγω πεπτιδίου.

Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι η ανακάλυψη θα έχει θετικές επιπτώσεις μελλοντικά για ποικίλα προβλήματα που αφορούν τον εγκέφαλο, όπως το Πάρκινσον, το Αλτσχάιμερ, το Χάντιγκτον, τα εγκεφαλικά επεισόδια, τα εγκεφαλικά τραύματα κ.ά.

___________________________

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΠΡΙΝ, ΚΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ

Χαρείτε τη συνέχεια της γλώσσας μας*.

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα». 

 Γιώργος Σεφέρης

         Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;
         Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρομε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.
         Για του λόγου το αληθές θα αναφέρομε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.

Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.

Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.

Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.

Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.

Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.

Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.

Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.

Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.

Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη που έχει παραμείνει είναι επιδόρπιο.

Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη, όμως και τα λέπια από την ίδια λέξη προέρχονται (ένδυμα των ψαριών), ενώ Πηνελόπη σημαίνει την υφάντρα, αυτή που χρησιμοποιώντας πηνίο (σαίτα) κατασκευάζει ύφασμα.

Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.

Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο αλλά και το άροτρο.

Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.

Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία, ενώ η συγγενική της επίσης Ομηρική νόστιμος έχει επίσης διατηρηθεί αυτούσια σαν η επιθυμία επανάληψης/επιστροφής σε γευστική εμπειρία.

Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.

Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.

Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι - ρύπανση.

Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.

Πέδη, σημαίνει δέσιμο   και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.

Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες.

Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.

Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.

Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».

Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.

Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε - η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η αρχική μορφή της λέξεως.
          Από τη λέξη χειρ έχομε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.
          Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
          Από τη λέξη ναυς έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι:

          Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές.
           Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.
           Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις. (Αντίθετα, δημιουργήθηκε μεγάλος αριθμός από σύνθετες λέξεις, τα συστατικά των οποίων συνιστούν πρωτότυπες ή παράγωγες λέξεις της αρχαίας ελληνικής).
           Η γνώση της ετυμολογίας και των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που, σημειωτέον, δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε χιλιετηρίδες πριν από αυτόν.

              Είναι ακόμα χαρακτηριστικό ότι σε πολλές τοπικές ελληνικές διαλέκτους (Κρήτης, Πόντου κλπ) έχουν διατηρηθεί αυτοτελείς ομηρικές λέξεις.

                Εάν κάποιος που δεν έχει διδαχθεί την Αρχαία Ελληνική διαβάσει το Ομηρικό κείμενο θα διαπιστώσει με έκπληξη ότι παρ'όλον ότι μπορεί να μην καταλαβαίνει την σημασία αυτών που διαβάζει, εν τούτοις δεν θα έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η γλώσσα που έχει μπροστά του είναι Ελληνική !!! 
__________________________

Μας το έστειλε ο Πάρης Ελευθεριάδης. Ευχαριστούμε Πάρη.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΥΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΉΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ. ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ;

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

Το ενεργειακό πρόβλημα, (πετρέλαιο, λιθάνθρακας, κάρβουνο, καυσόξυλα, φυσικό αέριο και  ατομική ενέργεια) κρατάει καθηλωμένη την ανθρωπότητα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και απειλεί την ίδια τη ζωή. Οι  επιστήμες εφαρμοσμένες ως απελευθεερωτική τεχνολογία μπορούν να βάλλουν τέρμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα με την ανάπτυξη ενεργειακών τεχνολογιών που θα στηρίζονται στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, όπως ο ήλιος, το νερό, το υδρογόνο, ο αέρας, η γαιοθερμία κ. α.  Το παρακάτω παράδειγμα παρουσιάζει μια από τις πολλές δυνατότητες. Η ενεργειακή απελευθέρωση που σημαίνει αποκέντρωση και αυτονόμηση από τα εξουσιαστικά  καπιταλιστικά ενεργειακά κέντρα δεν συμβάλλει μόνο στην ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά αναδείχνει τις δυνατότητες της κοινωνίας να αυτοδιευθυνθεί στη βάση της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. 

Κώστας Λάμπος.

 

Αεροκίνητο: Αυτοκίνητο που κινείται με πεπιεσμένο αέρα‏

http://3feeet.blogspot.gr/2012/07/mini-cat.html

Τι θα κάνουν οι πετρελαϊκές εταιρείες για να το σταματήσουν;

Πρόκειται για μια αυτόματη μηχανή που λειτουργεί με αέρα. Αυτό ακριβώς είναι· αέρα όχι αέριο ή πετρέλαιο ή ηλεκτρισμό, αλλά μόνο με αέρα γύρω μας.

Ρίξτε μια ματιά.

Η Tata Motors της Ινδίας έχει προγραμματίσει το αυτοκίνητο αέρα να κυκλοφορήσει στους ινδικούς δρόμους τον Αύγουστο 2012



Το αυτοκίνητο αέρα αναπτύχθηκε από τον πρώην μηχανικό της Formula 1 Guy Ν.  χρησιμοποιεί συμπιεσμένο αέρα για να ωθήσει τα έμβολα του κινητήρα και να κινήσει το αυτοκίνητο.

Το αυτοκίνητο αέρα, που ονομάζεται "Mini CAT" θα κοστίζει περίπου 365.757 ρουπίες στην Ινδία ή 8.177 δολάρια ΗΠΑ.

Το Mini CAT που είναι ένα απλό ελαφρύ αυτοκίνητο πόλης, με ένα σωληνωτό πλαίσιο και σώμα από fiberglass, κινείται με συμπιεσμένο αέρα. Ένας μικροεπεξεργαστής χρησιμοποιείται για να ελέγχει όλες τις ηλεκτρικές λειτουργίες του αυτοκινήτου. Ένας μικροσκοπικός πομπός στέλνει οδηγίες για τα φώτα, φλας και κάθε άλλη ηλεκτρική συσκευή στο αυτοκίνητο, που δεν είναι πολλές.

Η θερμοκρασία του καθαρού αέρα που αποβάλλεται από το σωλήνα της εξάτμισης είναι μεταξύ 0-15 βαθμούς κάτω από το μηδέν, η οποία τον καθιστά κατάλληλο για χρήση από το εσωτερικό σύστημα κλιματισμού χωρίς την ανάγκη απώλειας ισχύος.

Δεν υπάρχουν πλήκτρα, μόνο μία κάρτα πρόσβασης που μπορεί να διαβαστεί με το αυτοκίνητο από την τσέπη σας. Σύμφωνα με τους σχεδιαστές, καταναλώνει λιγότερο από 50 ρουπίες (1 δολάριο) ανά 100 km, που είναι περίπου ένα δέκατο του κόστους ενός αυτοκινήτου που λειτουργεί με φυσικό αέριο. Τα χιλιόμετρα του είναι περίπου διπλάσια από το πιο προηγμένο ηλεκτρικό αυτοκίνητο, ένας παράγοντας που το καθιστά μια τέλεια επιλογή για τους οδηγούς της πόλης. Το αυτοκίνητο έχει τελική ταχύτητα 105 χλμ ανά ώρα και θα έχει αυτονομία περίπου 300 km. Η επαναπλήρωση του αυτοκινήτου θα πραγματοποιηθεί στα προσαρμοσμένα βενζινάδικα με ειδικούς αεροσυμπιεστές. Ένα γέμισμα θα πάρει μόνο δύο-τρία λεπτά και κοστίζει περίπου 100 ρουπίες (περίπου 2 δολάρια) και το αυτοκίνητο θα είναι έτοιμο να πάει άλλα 300 χιλιόμετρα.

Αυτό το αυτοκίνητο μπορεί επίσης να γεμίσει το σπίτι με έναν αεροσυμπιεστή. Θα χρειαστούν 3-4 ώρες για να ξαναγεμίσετε τη δεξαμενή, αλλά μπορεί να γίνει ενώ εσείς κοιμάστε.

Επειδή δεν υπάρχει κινητήρας εσωτερικής καύσης, η αλλαγή 1 λίτρου φυτικού ελαίου είναι απαραίτητη μόνο κάθε 50.000 χλμ. Λόγω της απλότητάς του, υπάρχει πολύ λίγη συντήρηση που πρέπει να γίνει σε αυτό το αυτοκίνητο.

Αυτό το αυτοκίνητο αέρα ακούγεται σχεδόν πάρα πολύ καλό για να είναι αληθινό. Θα δούμε τον Αύγουστο του 2012

Dimitris Lampos. lampoons songs and laments for the 21st cerntury

Από το Goddamn Particle, ή «το καταραμένο σωματίδιο»στο God Particle η "το σωματίδιο του θεού"

Στα μαθηματικά γνωρίζουμε πως όταν στο πρώτο και στο δεύτερο σκέλος  μιάς εξίσωσης έχουμε από ένα κοινό στοιχείο, τότε η εξίσωση παραμένει ακόμα και όταν αφαιρέσουμε τα κοινά στοιχεία από τα σκέλη της εξίσωσης.  

Έχουμε λοιπόν την εξίσωση :

The Goddamn Particle=The God Particle

Σύμφωνα με τα ισχύοντα αν αφαιρέσουμε το Particle  που είναι το κοινό στοιχείο  και από τα δυό σκέλη της εξίσωσης  τότε η εξίσωση γίνεται The Goddamn=The God.

 Αυτή την ισότητα την γνώριζαν προγανώς και οι εκδότες του Λίον Λέντερμαν, όταν για εμπορικούς λόγους άλλαξαν τον τίτλο του βιβλίου του  με  αποτέλεσμα να θεολογούν οι επιστήμονες και να επιστημολογούν οι φονταμενταλιστές μουλάδες όλων των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών καταραμένων "θεών"

Ερωτήσεις και απαντήσεις 

για το μποζόνιο του Χιγκς*

Γράφει ο Βαγγέλης Πρατικάκης

Αθήνα

Πολύς ο λόγος τελευταία για το μποζόνιο του Χιγκς, μια οντότητα αφηρημένη και ακατάληπτη όσο το όνομά της. Ας δούμε λοιπόν τι σόι πράγμα είναι αυτό, ξεκινώντας από τα ειδικά και προχωρώντας στα γενικότερα.

Τι είναι μποζόνιο;

Ό,τι υπάρχει στο Σύμπαν μπορεί να χωριστεί σε δύο κατηγορίες στοιχειωδών σωματιδίων. Η πρώτη είναι τα φερμιόνια, τα οποία είναι συστατικά της ύλης. Η δεύτερη είναι τα μποζόνια, τα οποία λειτουργούν ως φορείς των φυσικών δυνάμεων και των αντίστοιχων πεδίων τους. Το φωτόνιο, για παράδειγμα, μεταδίδει την ηλεκτρομαγνητική δύναμη στη μορφή φωτός και είναι φορέας του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου.

Τι είναι το μποζόνιο του Χιγκς;

Το μποζόνιο του Χιγκς είναι το σωματίδιο που αντιστοιχεί στο πεδίο του Χιγκς, το οποίο προσδίδει μάζα στην ύλη. Είναι στοιχειώδες σωματίδιο, δηλαδή δεν έχει εσωτερική δομή και δεν αποτελείται από άλλα, συστατικά σωματίδια. Παρόλα αυτά, είναι εξαιρετικά ασταθές και όταν σχηματιστεί καταρρέει σχεδόν ακαριαία και δίνει άλλα υποατομικά σωματίδια. Οι επιστήμονες κουράστηκαν πολύ να προσδιορίσουν την πιθανή του μάζα, η οποία εκτιμάται τώρα στα γύρω στα 121 γιγαηλεκτρονιοβόλτ (Gev), περίπου 130 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του πρωτονίου.

Τι είναι το πεδίο Χιγκς;

Αν και λέγεται και γράφεται ευρέως ότι το μποζόνιο του Χιγκς δίνει στα στοιχειώδη σωματίδια τη μάζα τους, αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Τη μάζα τη δίνει το πεδίο του Χιγκς, το οποίο δεν την δημιουργεί εκ του μηδενός αλλά την εμπεριέχει από πριν ως ενέργεια.

Τη στιγμή που εμφανίστηκε το Σύμπαν, τα στοιχειώδη σωματίδια δεν είχαν μάζα. Αυτό άλλαξε ένα τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου αργότερα, όταν εμφανίστηκε το πεδίο του Χιγκς, λέει η θεωρία. Ορισμένα σωματίδια όπως το φωτόνιο μπορούν να κινούνται μέσα στο πεδίο χωρίς να συναντούν αντίσταση, γι’ αυτό και δεν έχουν μάζα. Άλλα σωματίδια, όπως το πρωτόνιο και το ηλεκτρόνιο, κολυμπούν με δυσκολία μέσα στο πεδίο. Και όσο μεγαλύτερη είναι η αντίσταση που συναντούν, τόσο μεγαλύτερη η μάζα τους.

Γιατί το Χιγκς αποκαλείται «σωματίδιο του Θεού;»

Πρόκειται για ατυχές παρατσούκλι με το οποίο δυσανασχετoύν πολλοί επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Πίτερ Χιγκς που δηλώνει άθεος. Η ονομασία προέρχεται από το βιβλίο The God Particle: If the Universe Is the Answer, What Is the Question? («Το Σωματίδιο του Θεού: Αν το Σύμπαν είναι η απάντηση, τότε ποια είναι η ερώτηση;» που εκδόθηκε το 1993. Ο συγγραφέας του, ο νομπελίστας φυσικός Λίον Λέντερμαν, έχει παραδεχτεί ότι δέχτηκε πιέσεις από τους εκδότες να αλλάξει το όνομα που είχε αρχικά επιλέξει: The Goddamn Particle, ή «το καταραμένο σωματίδιο» σε ελεύθερη απόδοση.

Πού βρίσκεται στη φύση το μποζόνιο του Χιγκς;

Τα μποζόνια Χιγκς δεν υπάρχουν πουθενά σε σταθερή κατάσταση. Δεν μπορεί κανείς να μαζέψει σε ένα κουτί μποζόνια Χιγκς. Το σωματίδιο υπάρχει μόνο στιγμιαία σε συνθήκες ακραίας θερμοκρασίας, ή ενέργειας όπως προτιμούν να λένε οι φυσικοί. Τέτοιες θερμοκρασίες υπήρξαν μερικές στιγμές μετά τη Μεγάλη Έκρηξη και παράγονται σήμερα στο τούνελ του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) στο CERN.  Το σωματίδιο μπορεί επίσης να εμφανίζεται στιγμιαία σε τυχαία συμβάντα υψηλής ενέργειας, για παράδειγμα κατά την πρόσκρουση κοσμικών ακτίνων στη γήινη ατμόσφαιρα, ωστόσο δεν είναι συστατικό της καθημερινής πραγματικότητας.

Υπάρχουν όμως και τα λεγόμενα «εικονικά» σωματίδια Χιγκς, τα οποία εμφανίζονται κυριολεκτικά από το πουθενά και εξαφανίζονται μια στιγμή αργότερα. Τα στοιχειώδη σωματίδια που έχουν μάζα πιστεύεται ότι αποκτούν αυτή την ιδιότητα όταν αλληλεπιδρούν με το πεδίο μέσω εικονικών σωματιδίων.

Με άλλα λόγια, το Χιγκς μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε αλλά μόνο για μια στιγμή.

Υπάρχει περίπτωση να βρούμε και δεύτερο μποζόνιο του Χιγκς;

Ναι. Μεταξύ άλλων, ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων θα μπορούσε να προσφέρει ενδείξεις για τη λεγόμενη θεωρία της υπερσυμμετρίας, η οποία προβλέπει ότι για κάθε σωματίδιο που γνωρίζουμε υπάρχει ένα αντίστοιχο, «υπερσυμμετρικό» σωματίδιο με μεγαλύτερη μάζα. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να υπάρχει ένα υπερσυμμετρικό αντίστοιχο του Χιγκς (το sHiggs), ενώ υπάρχουν και θεωρητικά μοντέλα που προβλέπουν πέντε ή και επτά παραλλαγές του Χιγκς.

Πώς θα ήταν ένα Σύμπαν χωρίς το Χιγκς

Δύσκολο να απαντήσει κανείς, μαθηματικά όμως ίσως θα υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Θα ήταν ένα Σύμπαν πιο ελαφρύ από πούπουλο, χωρίς καθόλου μάζα και επομένως χωρίς βαρύτητα. Και χωρίς βαρύτητα δεν θα υπήρχαν άστρα, πλανήτες, άνθρωποι.

Λύνει οριστικά το Χιγκς το πρόβλημα της μάζας;

Πολλοί πιστεύουν πως όχι. Το πεδίο Χιγκς αλληλεπιδρά με τα στοιχειώδη σωματίδια, κανείς όμως δεν γνωρίζει γιατί ορισμένα σωματίδια αλληλεπιδρούν περισσότερο και έχουν μεγάλη μάζα, ενώ άλλα δεν αλληλεπιδρούν καθόλου και είναι αβαρή. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει τρόπος να προβλεφθεί θεωρητικά η μάζα ενός οποιοδήποτε σωματιδίου, και αυτό θεωρείται σημαντικό κενό από ορισμένους φυσικούς.

Γιατί είναι τόσο δύσκολη η επιβεβαίωση της ύπαρξης του Χιγκς;

Πρώτον, το φευγαλέο σωματίδιο εμφανίζεται μόνο σε ακραίες θερμοκρασίες, τις οποίες μπορεί να πετύχει με σιγουριά μόνο ο LHC, o ισχυρότερος και ακριβότερος επιταχυντής. Δεύτερον, το Χιγκς εμφανίζεται πολύ σπάνια στις συγκρούσεις πρωτονίων μέσα στον LHC, επομένως οι ερευνητές πρέπει να εξετάζουν τρισεκατομμύρια συμβάντα για να δουν έστω και ένα μικρό ίχνος του. Τρίτον, το μποζόνιο είναι είναι τόσο βραχύβιο ώστε διασπάται πριν φτάσει καν στους ανιχνευτές του επιταχυντή. Επομένως, η ανίχνευσή του δεν μπορεί να γίνει άμεσα. Οι ερευνητές απλά συμπεραίνουν την ύπαρξή του επειδή το σωματίδιο λάμπει διά τις απουσίας του: η ανάλυση δείχνει ότι εξαφανίστηκε μια μικρή ποσότητα από την ενέργεια της σύγκρουσης, και η ποσότητα αυτή πρέπει να αντιστοιχεί στην ενέργεια, και επομένως στη μάζα, ενός άφαντου σωματίδιου.

Τι είναι το Καθιερωμένο Μοντέλο;

Είναι το σύνολο των εξισώσεων που περιγράφουν τις ιδιότητες και τη συμπεριφορά όλων των στοιχειωδών σωματιδίων. Το μοντέλο περιγράφει πώς λειτουργούν οι τρεις από τις τέσσερις φυσικές δυνάμεις: η ηλεκτρομαγνητική δύναμη, δηλαδή ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός και το φως· η ισχυρή πυρηνική δύναμη, η οποία συγκρατεί τα σωματίδια στον πυρήνα των ατόμων· και η ασθενής πυρηνική δύναμη, η οποία περιγράφει ορισμένες μορφές ραδιενεργών αντιδράσεων. Το μοντέλο δεν έχει καταφέρει να ενσωματώσει τη βαρύτητα -η καλύτερη περιγραφή αυτής της δύναμης μέχρι σήμερα είναι η Γενική Σχετικότητα του Αϊνστάιν, η οποία όμως είναι ασύμβατη με το μοντέλο.

Ποιος είναι ο ρόλος του Χιγκς στο Καθιερωμένο Μοντέλο;

Στην αρχική τους μορφή, οι εξισώσεις του μοντέλου λειτουργούσαν μόνο αν η μάζα απουσίαζε από όλα στοιχειώδη σωματίδια. Ο μηχανισμός του Χιγκς προτάθηκε προκειμένου να συμβιβάσει το Μοντέλο με την έννοια της μάζας, και το μποζόνιο του Χιγκς είναι το τελευταίο από τα στοιχειώδη σωματίδια του Μοντέλου του οποίου η ύπαρξη αποδεικνύεται πειραματικά. Αν η ύπαρξη του διαψευδόταν, οι θεωρητικοί φυσικοί θα αναγκάζονταν να εξετάσουν εναλλακτικές θεωρίες για τη μάζα.

Πώς εμφανίστηκε η ιδέα για το πεδίο του Χιγκς;

Ο μηχανισμός του Χιγκς προτάθηκε προκειμένου να καταστήσει το μέγεθος της μάζας συμβατό με τις εξισώσεις της σωματιδιακής φυσικής. Επιπλέον, όμως, συνετέλεσε στο να ενοποιηθούν, δηλαδή να περιγραφούν με κοινό τρόπο, δύο από τις τέσσερις φυσικές δυνάμεις: η ηλεκτρομαγνητική δύναμη (που προέκυψε με τη σειρά της από την ενοποίηση του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού) και η ασθενής πυρηνική δύναμη, η οποία περιγράφει ορισμένες ραδιενεργές αντιδράσεις, όπως αυτές που τροφοδοτούν τον Ήλιο. Αυτό που προέκυψε είναι η λεγόμενη «ηλεκτρασθενής δύναμη», η οποία επέτρεψε στους θεωρητικούς φυσικούς να προχωρήσουν ένα βήμα προς τον απώτερο, απόλυτο στόχο τους: να περιγράψουν μια θεωρία των πάντων, η οποία εξηγεί όλες τις φυσικές δυνάμεις ως παράγωγα μιας κοινής δύναμης που υπήρχε μόνη της τη στιγμή που γεννήθηκε το Σύμπαν.

Πώς βοήθησε ο μηχανισμός του Χιγκς τη θεωρία της ηλεκτρασθενούς δύναμης;

Στην προσπάθειά τους να βρουν την κοινή προέλευση της ηλεκτρομαγνητικής και της ασθενούς δύναμης, οι φυσικοί στα μέσα του προηγούμενου αιώνα συνάντησαν ένα σημαντικό εμπόδιο: το φωτόνιο, το σωματίδιο που λειτουργεί ως φορέας της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης, δεν έχει μάζα. Αντίθετα, τα σωματίδια που μεταδίδουν την ασθενή πυρηνική δύναμη, τα μποζόνια W και Z, έχουν μάζα και μάλιστα μεγάλη. Πώς λύνεται το πρόβλημα; Σύμφωνα με την κρατούσα πλέον δύναμη, το πρώτο τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου μετά τη Μεγάλη Έκρηξη τίποτα στο Σύμπαν δεν είχε μάζα, οπότε μπορούσε να υπάρχει ένα αβαρές σωματίδιο-φορέας της ηλεκτρασθενούς δύναμης. Στη συνέχεια, όμως, εμφανίστηκε το πεδίο του Χιγκς, το οποίο «έσπασε τη συμμετρία» ανάμεσα στην ηλεκτρομαγνητική και την ασθενή δύναμη και τις έκανε να μοιάζουν διαφορετικές, ή ασύμμετρες, όπως τις βλέπουμε σήμερα.

____________________

* Αναδημοσίευση από το  http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231203470&ref=newsletter

ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ

Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα του Μίλγκραμ

Αναδημοσίευση από το βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο Ιουνίου 25, 2012

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».

Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.

Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»

Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)

«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:

«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο… Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».

«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».  Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.

Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.  Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.  Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

 Πηγή: sanejoker.blogspot.gr

http://antikleidi.wordpress.com/2012/06/08/slater/